[EDITORIAL] Oo, gawa sa ginto ang school rooms sa Pilipinas

Graphic instance ang studying poverty ng kung paano nadidiskaril ang pag-unlad ng bayan dahil sa korupsiyon

Tanong ni Senadora Loren Legarda, “Ginto ba ang ginagamit ng Division of Public Works and Highways (DPWH) at halos doble ang halaga ng konstruksiyon nito [ng mga silid-aralan]?”

Matagal nang tinukoy na problema ang classroom scarcity bilang isa sa pangunahing ugat ng studying poverty sa Pilipinas. Pero dahil sa two-year report ng Edcom 2, nahalungkat na grossly overpriced ang mga silid-aralang ipinapatayo ng DPWH.

Pay shut consideration to the numbers: ang price ticket ng mga classroom ayon sa Division of Schooling (DepEd) ay P2.5 milyon, mas mura ng isang milyon sa halaga ng classroom kapag DPWH ang magtatayo na nasa whopping P3.5 milyon. (PANOORIN: Senators puzzled over P2.5-M value of every DepEd classroom)

Pero sabi ni Senator Bam Aquino, ang price ticket ng classroom sa Dumaguete Metropolis na pinondohan ng lokal na pamahalaan ay P2.1 milyon lamang, habang ang silid-aralan na ipinatayo sa ilalim ng public-private partnerships ay pumatak lang ng P1.5 milyon.

P1.5 milyon vs P3.5-3.8 milyon. Ginto nga ang school rooms ng DPWH. At ang P3.5 milyon na iyan, hindi pa kasama ang bathroom. At bakit aabutin ng tatlong taon ang konstruksiyon gayong nagagawa uncooked ito ng Angat-Buhay Basis sa loob lamang ng tatlong buwan?

Pero overly well mannered ang mga senador. They didn’t name a spade a spade. Ano ba ang dahilan ng overpricing ng ahensiya ng gobyerno na dapat ay might entry sa pinakamura at pinakamabilis na builders sa bansa?

Ang tawag diyan ay built-in kick-back. Nagmamahal ang mga classroom dahil sa korupsiyon. Ano pa bang pruweba ang kailangan kundi ang huge information na nakalap ng Edcom 2? Might pagra-rationalize ang DPWH. Marami uncooked dahilan bakit lumolobo ang building value: labor, presyo ng materyales, contractor’s revenue, VAT atbp.

Hindi ‘nyo ba naririnig in your head ang pinakamataas na opisyal ng bansang nagsasabing: “Mahiya naman kayo!”? Apparently, hindi.

Ginoong Pangulo, hindi naman makukuha ‘yan sa soundbites lang. Kailangan ng accountability — in different phrases heads should roll. At kailangan ng transparency sa mga susunod na transaksiyon ng DPWH forthwith. (Ay, hindi pala alam ng isang senador ang ibig sabihin ng salitang iyan.)

Ang lalim at lawak ng mga findings ng Edcom 2 — ngayon lang nabibigyang pansin ang mga detalyeng tulad nito. 

Hindi kami nagtataka dahil sa lala ng problema sa edukasyon: ayon sa World Financial institution noong 2022, 91% ng edad 10 taon na kabataang Pilipino ay hirap na hirap magbasa at umintindi ng simpleng texto.

Maliban sa classroom shortages at overcrowding, papaano lulutasin ang poor instructing high quality kung saan 66% ng mga guro ay kinakikitaan ng “medium-low use of efficient instructing practices”? 

Isa sa tatlong batang Pilipino na beneath 5 years previous ay apektado ng stunting. Paano matututo ang mag-aaral na stunted at dumaranas ng malnutrition? 

Paano irereporma ang curriculum upang tumugma sa pangangailangan ng mga mag-aaral at ng job market? Paano titiyaking might patas na entry sa edukasyon?

Mabalik tayo sa mga classroom: sa bagal na tatlong taon/classroom building, aabutin daw ng 20 years bago maisaayos ang ratio ng mag-aaral sa classroom. Ibig sabihin, walang ginhawang aasahan ang mga batang kapapasok pa lang sa kinder. 

Kung wala kang pera para magpaaral ng anak sa matinong non-public faculty, ito ang daranasin ng bunso mo: mauupo siya sa pasilyo bilang “aisle learner” dahil walang silya at desk para sa kanya sa siksikang classroom. Malamang din na dadalo siya sa klase hindi sa loob ng silid-aralan, kundi sa ilalim ng puno sa gitna ng init ng araw. Hindi rin malayong pumapasok nang napakaaga o di kaya’y umuuwi nang madilim na ang anak mo dahil naka-shift ang mga klase sa kanyang paaralan.

Graphic instance ang studying poverty ng kung paano nadidiskaril ang pag-unlad ng bayan dahil sa korupsiyon. 

Allow us to not mince phrases: ito’y anay na bumubulok sa pundasyon at kalawang na sumasabotahe sa kaunlaran. At sa kaso ng mga kabataan, korupsiyon ang magnanakaw ng kanilang kinabukasan. – Rappler.com